کاربرد ضد آفتاب در کودکان

تابش مداوم اشعه فرابنفش خورشید می‌تواند منجر به پیری زودرس پوست (Photoaging)، ایجاد لکه‌های پوستی، بد رنگی، مشکلات بافت زمینه‌ای، کاهش انعطاف‌پذیری پوست و ایجاد ضایعات مستعد به بروز سرطان گردد.

قرار گیری در معرض آفتاب در دوران کودکی به دلایل مختلف با خطرات بیشتری همراه است. لایه شاخی محافظت‌کننده پوست در خردسالان نازک‌تر بوده و میزان ملانین در آن‌ها کمتر است. همچنین نسبت سطح بدن به وزن کودکان بیش‌تر است.

شواهد علمی قوی مبنی بر افزایش خطر بروز سرطان ملانومای بدخیم در اثر آفتاب سوختگی در کودکان وجود دارد. با توجه به این‌که بروز آسیب DNA سلول‌های پوستی در اثر تابش اشعه فرابنفش آفتاب رخ می‌دهد چنان‌چه این آسیب از دوره نوزادی و کودکی آغاز گردد، با گذشت زمان تاثیر تجمعی بیش‌تری بر پیری و تخریب بافت پوست خواهد داشت.

به همین دلایل محافظت اطفال از اشعه آفتاب در سنین زیر شش ماه توسط عمده محافل علمی و پزشکی توصیه می‌گردد. یکی از دغدغه‌های والدین در این زمینه، محروم شدن کودک از تولید ویتامین D درون‌زاد بدن به دلیل مهار اشعه خورشید است؛ اما باید توجه داشت که امروزه عمده کودکان پس از تولد تحت درمان با مقادیر کافی از مکمل‌های ویتامین دی (از جمله قطره A+D) قرار می‌گیرند. این موارد در کودکان با سنین بالاتر و دانش‌آموزان که مدت زمان بیش‌تری را در خارج از منزل سپری می‌کنند نیز صادق است.*

علاوه بر پوشاندن پوست، یکی از راهکارهای مناسب در این زمینه استفاده از فرآورده‌های ضد آفتاب است. باید توجه داشت که توان خنثی‌سازی مواد شیمیایی در پوست کودکان به دلیل عدم تکامل، کمتر از بالغین است؛ لذا کاربرد گسترده فرآورده‌های ضد آفتاب موضعی شیمیایی در اطفال نامناسب بوده و حتی می‌تواند منجر به مسمومیت گردد.

به همین دلیل توصیه می‌شود جهت محافظت کودکان از مضرات تشعشع آفتاب، حتما پس از مشورت با پزشک از فرآروده‌ها و محصولات اختصاصی تهیه شده برای اطفال استفاده شود.

*ماخذ:

Journal of Pediatrics Review -